Σύμφωνα με την HFEA (Human Fertilisation and Embryology Authority) για το 2017, το ποσοστό γέννησης υγιούς μωρού μετά από Ενδομητρική Σπερματέγχυση είναι 18% για γυναίκες ηλικίας <35 ετών, 14% για γυναίκες ηλικίας 35-37 ετών, 12% για γυναίκες ηλικίας 38-39 ετών, 5% για γυναίκες ηλικίας 40-42 ετών και 1% για γυναίκες ηλικίας >42 ετών. Για το 2017, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Εταιρεία Ανθρώπινης Αναπαραγωγής (ESHRE), τα συνολικά ποσοστά γέννησης ζώντος νεογνού, ανεξαρτήτως ηλικίας, μετά από Ενδομητρική Σπερματέγχυση στην Ευρώπη είναι 8,6% εάν χρησιμοποιηθεί το σπέρμα του συντρόφου και 11,1% εάν χρησιμοποιηθεί σπέρμα δότη, ενώ τα ποσοστά αυτά για την Ελλάδα ειδικά είναι 9,6% και 10,1%, αντίστοιχα.

Όταν αναφερόμαστε στα ποσοστά επιτυχίας της Εξωσωματικής Γονιμοποίησης, εννοούμε την πιθανότητα να γεννηθεί ζων νεογνό μετά από κύκλο Εξωσωματικής Γονιμοποίησης. Τα ποσοστά αυτά εξαρτώνται από την ηλικία της μητέρας. Έτσι, σύμφωνα με την Αμερικανική Εταιρεία Αναπαραγωγικής Ιατρικής (ASRM) για το 2010, τα ποσοστά επιτυχίας για γυναίκες <35 ετών είναι 41,5%, για γυναίκες 35-37 ετών είναι 31,9%, για γυναίκες 38-40 ετών είναι 22,1%, για γυναίκες 41-42 ετών είναι 12,4%, για γυναίκες 43-44 ετών είναι 5% και για γυναίκες >44 ετών είναι 1%. Για το 2017, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Εταιρεία Ανθρώπινης Αναπαραγωγής (ESHRE), τα συνολικά ποσοστά εγκυμοσύνης μετά από κλασική εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) είναι 29,6%, μετά από μικρογονιμοποίηση (ICSI) είναι 27,8% και μετά από κατάψυξη ωαρίων είναι 27%. Τα ποσοστά γέννησης ζωντανού νεογνού είναι 22,2%, 20,1% και 18%, αντίστοιχα. Αυτά τα ποσοστά, αφορούν σε όλες τις γυναίκες που υποβλήθηκαν σε εξωσωματική γονιμοποίηση, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Ζευγάρια με ανεξήγητη υπογονιμότητα.

Γυναίκες με ήπια ενδομητρίωση.

Γυναίκες με διαταραχές ωοθυλακιορρηξίας.

Σε καταστάσεις με ήπιο ανδρικό παράγοντα υπογονιμότητας.

Σε περιπτώσεις που είναι δυσχερής ή αδύνατη η κολπική επαφή.

Σε διαταραχές εκσπερμάτισης.

Σε προβλήματα του τραχήλου της μήτρας (στένωση ή τραυματισμοί του τραχήλου από προηγούμενες επεμβάσεις, προβλήματα τραχηλικής βλέννης).

Σε περιπτώσεις διατήρησης της ανδρικής γονιμότητας, όπου κρυοσυντηρείται σπέρμα πριν ο άνδρας ξεκινήσει μια θεραπεία τοξική για το σπέρμα του (π.χ. χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία σε περίπτωση καρκίνου).

Εάν χρησιμοποιείται σπέρμα δότη (σε περιπτώσεις που το σπέρμα του άνδρα δεν είναι ικανό να γονιμοποιήσει, οπότε χρησιμοποιείται σπέρμα από δότη).

Ειδικές περιπτώσεις που απαιτείται επεξεργασία του σπέρματος (άνδρας HIV θετικός).

Άγαμες γυναίκες ή ζευγάρια του ίδιου φύλου (σε χώρες όπου η νομοθεσία του επιτρέπει).

Όταν μια γυναίκα μένει έγκυος με φυσική σύλληψη, το σπέρμα ‘’ταξιδέυει’’ από τον κόλπο, περνώντας μέσα από τον τράχηλο (το στενό, κατώτερο τμήμα της μήτρας), εισέρχεται στη μήτρα και φτάνει μέσα στις σάλπιγγες, όπου και γονιμοποιεί το ωάριο, εφόσον η ωοθήκη το έχει απελευθερώσει, μέσω της διαδικασίας της ωοθυλακιορρηξίας. Ο τράχηλος τη μήτρας, περιορίζει τον αριθμό των σπερματοζωάριων που περνούν μέσα στη μήτρα, με αποτέλεσμα, λίγα σπερματοζωάρια να καταφέρνουν να φτάσουν τελικά στις σάλπιγγες για να γονιμοποιήσουν το ωάριο. Η διαδικασία της Ενδομήτριας Σπερματέγχυσης, περιλαμβάνει την τοποθέτηση του σπέρματος κατευθείαν μέσα στη μήτρα, με ειδικό καθετήρα, κατά την ώρα της ωοθυλακιορρηξίας, με αποτέλεσμα αυξημένη πιθανότητα επίτευξης εγκυμοσύνης. Προηγείται ειδική επεξεργασία του σπέρματος, που γίνεται στο εργαστήριο της μονάδας Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής και προκύπτει, έτσι, ένας μικρός όγκος σπέρματος με υψηλή συγκέντρωση σε σπερματοζωάρια και καλή κινητικότητα, τα οποία τοποθετούνται μέσω ενός καθετήρα στη κοιλότητα της μήτρας, με μια ανώδυνη διαδικασία που δεν απαιτεί αναισθησία.

Η ηλικία. Παρά το γεγονός ότι η προχωρημένη αναπαραγωγική ηλικία αποτελεί, κυρίως, παράγοντα κινδύνου για γυναικεία υπογονιμότητα, ζευγάρια στα οποία ο άνδρας είναι μεγαλύτερος από 40 ετών είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίσουν πρόβλημα τεκνοποίησης.

Το αυξημένο σωματικό βάρος και η παχυσαρκία.

Το αλκοόλ και το κάπνισμα.

Η χρήση μαριχουάνας και τοξικών ουσιών.

Η έκθεση στην τεστοστερόνη. Αυτό συμβαίνει είτε μετά από χορήγηση τεστοστερόνης με ιατρική συνταγή για διάφορους λόγους είτε μετά από λήψη ουσιών με τεστοστερόνη χωρίς ιατρική συνταγή (π.χ. για αύξηση του μυϊκού όγκου)

Η έκθεση σε ακτινοβολία.

Συχνή έκθεση των όρχεων σε υψηλές θερμοκρασίες.

Η λήψη διαφόρων φαρμάκων (π.χ. φλουταμίδη, κυπροτερόνη, σπιρονολακτόνη, κετοκοναζόλη, σιμετιδίνη κ.α.)

Έκθεση σε τοξικούς περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως το κάδμιο ή ο ψευδάργυρος.

Το stress.

Σαφώς και υπάρχουν και αυτός είναι ο λόγος που δεν αποτελεί θεραπεία πρώτης γραμμής και απευθύνεται σε συγκεκριμένες ομάδες γυναικών.

1. Υψηλό ποσοστό ακύρωσης του κύκλου. Μόνο μία περίπου στις τρεις γυναίκες θα φτάσει σε εμβρυομεταφορά, καθώς είναι αυξημένη η πιθανότητα να γίνει πρόωρα η ωοθυλακιορρηξία, να μην βρεθεί το ωάριο κατά την ωοληψία, να μην είναι καλής ποιότητας το ωάριο ή να μην γονιμοποιηθεί.

2. Χαμηλό ποσοστό κυήσεως. Το ποσοστό κύησης ανά κύκλο, σύμφωνα με μελέτες, είναι της τάξεως του 13%, σε αντίθεση με την κλασική εξωσωματική γονιμοποίηση που αγγίζει το 35%. Μετά, όμως, από 4 φυσικούς κύκλους το αθροιστικό ποσοστό επιτυχίας ανέρχεται στο 46%, ποσοστό ιδιαίτερα ικανοποιητικό που αναφέρεται, όμως, μόνο σε γυναίκες νεότερες με φυσιολογικές ωοθηκικές εφεδρείες, καθώς το αντίστοιχο ποσοστό επιτυχίας σε γυναίκες με μειωμένη ωοθηκική λειτουργία δεν ξεπερνάει το 10%. Σε γυναίκες με εξαιρετικά πτωχή απάντηση, η τελική λύση είναι η δωρεά ωαρίων.

Νεότερες εφαρμογές, όπως ο τροποποιημένος φυσικός κύκλος, όπου χορηγούνται μικρές δόσεις φαρμάκων για λίγες ημέρες καθώς και η βελτίωση των πρωτοκόλλων κατάψυξης-απόψυξης των εμβρύων, καθιστούν την μέθοδο του φυσικού κύκλου σημαντική και υποσχόμενη, 40 χρόνια μετά την πρώτη επιτυχημένη εφαρμογή της.

Καμία λήψη ορμονικών φαρμάκων.

Σχεδόν μηδενική πιθανότητα για πολύδυμη κύηση και μηδενική πιθανότητα για Σύνδρομο Υπερδιέγερσης των Ωοθηκών.

Χαμηλό κόστος ανά προσπάθεια.

Καλύτερη ποιότητα ενδομητρίου, καθώς το ενδομήτριο δεν επηρεάζεται από την χορήγηση φαρμάκων, αλλά ωριμάζει με απόλυτα φυσικό τρόπο.

Εφαρμογή σε γυναίκες που αποφεύγεται η χρήση ορμονικών φαρμάκων, όπως γυναίκες με ιστορικό ορμονο-εξαρτώμενου καρκίνου.

Εφαρμογή σε γυναίκες που δεν ανταποκρίθηκαν στο παρελθόν σε υψηλές δόσεις φαρμάκων διέγερσης των ωοθηκών (π.χ. γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας).

Δυνατότητα για επανάληψη του φυσικού κύκλου με κρυοσυντήρηση των εμβρύων για ακόλουθη εμβρυομεταφορά περισσότερων του ενός εμβρύων και αύξηση των ποσοστών επιτυχίας.

Φυσικός κύκλος στην εξωσωματική γονιμοποίηση χαρακτηρίζεται ο κύκλος που πραγματοποιείται χωρίς καθόλου χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής. Σε αντίθεση, λοιπόν, με ένα κλασικό κύκλο εξωσωματικής γονιμοποίησης, όπου χορηγούνται ενέσιμα φάρμακα για να διεγείρουν τις ωοθήκες και να παράγουν πολλά ωάρια, σε ένα φυσικό κύκλο σκοπός είναι, μετά από κατάλληλη παρακολούθηση, να συλλέξουμε το ένα ωάριο που η γυναίκα θα παράγει έτσι κι αλλιώς μόνη της και να το γονιμοποιήσουμε στο εργαστήριο. Το πρώτο μωρό που γεννήθηκε μετά από εξωσωματική γονιμοποίηση, ήταν αποτέλεσμα ενός επιτυχημένου φυσικού κύκλου το 1978 από τους Steptoe και Edwards, γεγονός που σήμανε την αυγή της Αναπαραγωγικής Ιατρικής. Η χορήγηση φαρμάκων που εφαρμόστηκε τα επόμενα χρόνια αύξησε τον αριθμό των ωαρίων που συλλέγουμε, με αποτέλεσμα αύξηση του ποσοστού επιτυχίας ανά κύκλο εξωσωματικής γονιμοποίησης, όμως, εμφάνισε και κάποια μειονεκτήματα, όπως το Σύνδρομο Υπερδιέγερσης των Ωοθηκών και τις πολύδυμες κυήσεις, λόγω χορήγησης αυξημένων δόσεων φαρμάκων ή λόγω μεταφοράς περισσότερων του ενός εμβρύων, αντίστοιχα.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Yγείας (WHO), χαρακτηρίζει ένα άτομο παχύσαρκο όταν το BMI του είναι ίσο ή μεγαλύτερο από 30kg/m².  Ο αυξημένος δείκτης μάζας σώματος (Body Mass Index – BMI), έχει επίπτωση σε πολλές παραμέτρους της θεραπείας της γονιμότητας, αλλά και στις διαδικασίες της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Οι υπέρβαρες και οι παχύσαρκες γυναίκες χρειάζονται συνήθως μεγαλύτερη δόση γοναδοτροπινών και περισσότερες ημέρες διέγερσης, παρόλο που εμφανίζουν μικρότερες τιμές οιστραδιόλης με αυξημένο κίνδυνο ακύρωσης του κύκλου, λόγω πτωχής ωοθυλακικής ανάπτυξης. Στην ελεγχόμενη διέγερση των ωοθηκών σε αυτές τις γυναίκες προκύπτει συνήθως, μικρότερος αριθμός ωοθυλακίων και ωοθυλάκια πτωχής ποιότητας, με αποτέλεσμα χαμηλότερα ποσοστά γονιμοποίησης και εγκυμοσύνης. Σε περίπτωση εγκυμοσύνης παρουσιάζονται πιο συχνά αποβολές πρώτου τριμήνου και μαιευτικές επιπλοκές. Η απώλεια βάρους σε αυτές τις γυναίκες, πριν την έναρξη της θεραπείας της υπογονιμότητας είναι μεγάλης σημασίας και μπορεί να προσφέρει μείωση στα ποσοστά ακύρωσης του κύκλου, αλλά και στον αριθμό των κύκλων που απαιτούνται και αύξηση στον αριθμό των κατάλληλων για εμβρυομεταφορά εμβρύων και επομένως αύξηση των ποσοστών επιτυχίας της θεραπείας.

Εκτός από ειδικές περιπτώσεις (π.χ. γυναίκες που δεν ανταποκρίνονται σε υψηλές δόσεις φαρμάκων, γυναίκες με ιστορικό ορμονοεξαρτώμενου καρκίνου κ.α) η χρησιμοποίηση φαρμακευτικών πρωτοκόλλων στην εξωσωματική γονιμοποίηση είναι εξαιρετικά σημαντική γιατί:

1. Οδηγεί στη παραγωγή και στην ωρίμανση πολλών ωαρίων.
2. Παρεμβαίνει στο ενδογενή έλεγχο της λειτουργίας του άξονα υπόφυσης – ωοθηκών, με αποτέλεσμα να αποφεύγουμε τη πρόωρη ωρίμανση και ρήξη των ωοθυλακίων.
3. Μας δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουμε τη κατάλληλη χρονική στιγμή για τη πρόκληση της τελικής ωρίμανσης των ωαρίων και να προγραμματίσουμε την ιδανική στιγμή για τη συλλογή τους (ωοληψία 34-36 ώρες μετά τη χορήγηση της ανθρώπινης χοριακής γοναδοτροπίνης hCG).
4. Βοηθούν να υποστηρίξουμε με το καλύτερο δυνατό τρόπο το ενδομήτριο μετά τη μεταφορά του εμβρύου μέσα σε αυτό.
5. Βοηθούν να βελτιώσουμε ή να διορθώσουμε παθολογικές καταστάσεις παραγωγής των ορμονών.
6. Βοηθούν να βελτιώσουμε τη κατάσταση της γυναίκας σε περίπτωση που συνυπάρχουν και άλλα προβλήματα.

Υπάρχει μια σειρά φαρμάκων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, ανάλογα με την περίσταση, στους κύκλους της Εξωσωματικής Γονιμοποίησης. Αυτά είναι οι γοναδοτροφίνες (FSH ή συνδυασμός FSH και LH), που έχουν ως κύρια δράση τη πρόκληση πολλαπλής ωοθυλακιορρηξίας. Χορηγούμε, λοιπόν, αυτές τις ορμόνες σε ενέσιμη μορφή υποδορίως, συνήθως καθημερινά και σε ορισμένες περιπτώσεις με τη μορφή μιας εβδομαδιαίας ένεσης. Το αποτέλεσμα είναι να στρατολογούνται συνήθως περισσότερα από ένα ωοθυλάκια, με αποτέλεσμα να παράγονται περισσότερα από ένα ωάρια. Άλλη κατηγορία φαρμάκων είναι τα ανάλογα της GnRH (με δράση αγωνιστή ή ανταγωνιστή), η κύρια χρήση των οποίων αφορά στην καθυστέρηση της ωοθυλακιορρηξίας, γεγονός που μας επιτρέπει να προγραμματίσουμε την ακριβή ώρα της ωοθυλακιορρηξίας και επομένως τη κατάλληλη στιγμή για ωοληψία. Η προτίμηση της χρήσης GnRH αγωνιστή ή GnRH ανταγωνιστή αλλά και η διάρκεια της χρήσης τους, εξαρτάται από το πρωτόκολλο διέγερσης που θα επιλέξουμε. Η χοριακή γοναδοτροπίνη, αποτελεί άλλο ένα φάρμακο της Εξωσωματικής Γονιμοποίησης, η οποία εξαιτίας της υψηλής χημικής συγγένειας της με την LH, οδηγεί στη σύνδεση της με τους υποδοχείς της LH, όπου και μιμείται τη δράση της. Έτσι η ωοθήκη λαμβάνει το σήμα για να προχωρήσει σε ωοθυλακιορρηξία μετά από 36 ώρες από τη χορήγηση της χοριακής γοναδοτροπίνης (φυσιολογικά το σήμα αυτό το λαμβάνει η ωοθήκη από την LH, η αύξηση των επιπέδων της οποίας οδηγεί σε ωοθυλακιορρηξία). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υποδεκτικότητα του ενδομητρίου παίζει βασικό ρόλο στην επιτυχία ή αποτυχία της εξωσωματικής γονιμοποίησης μετά την εμβρυομεταφορά. Για να βελτιώσουμε αυτήν την υποδεκτικότητα χορηγούμε προγεστερόνη, κατά τη λεγόμενη ωχρινική φάση, είτε αμέσως μετά την ωοληψία, είτε αμέσως μετά την εμβρυομεταφορά. Η προγεστερόνη χορηγείται μέχρι το τεστ κυήσεως (14 ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά) και αν αυτό είναι θετικό συνεχίζει να χορηγείται μέχρι το τέλος του πρώτου τριμήνου της εγκυμοσύνης. Άλλα φάρμακα, που μπορεί να χρησιμοποιηθούν στην Εξωσωματική Γονιμοποίηση, είναι τα οιστρογόνα, η κιτρική κλομιφαίνη, η μετφορμίνη, η κορτιζόλη, η ασπιρίνη, η ηπαρίνη χαμηλού μοριακού βάρους και τα αντιβιοτικά.

Με δεδομένο ότι το σπερματοζωάριο μπορεί να επιβιώσει και να είναι γόνιμο έως και 5 ημέρες μετά την εκσπερμάτιση, ενώ το ωάριο μπορεί να γονιμοποιηθεί έως και 1 ημέρα μετά την ωοθυλακιορρηξία, προκύπτει ότι οι γόνιμες ημέρες σας ξεκινούν 5 ημέρες πριν την ωοθυλακιορρηξία έως τελειώνουν 1 ημέρα μετά από αυτή. Άρα μπορείτε να υπολογίσετε ποια είναι η ημέρα της ωοθυλακιορρηξίας σας, για να έχετε στοχευμένα σεξουαλική επαφή. Κατά κανόνα, ωοθυλακιορρηξία συμβαίνει 14 ημέρες πριν την περίοδο. Έτσι, σε έναν ιδανικό κύκλο των 28 ημερών, θα συμβεί την 14η ημέρα από την αρχή του κύκλου (28-14=14), ενώ σε ένα κύκλο 32 ημερών θα συμβεί την 18η ημέρα του κύκλου (32-14=18). Προσδιορίζοντας, με αυτόν τον τρόπο την ημέρα της ωοθυλακιορρηξίας σας, φροντίστε να έχετε επαφές 5 ημέρες πριν και 1 ημέρα μετά την ωοθυλακιορρηξία σας, με συχνότητα επαφών μέρα παρά μέρα. Άρα, σε ένα κύκλο 28 ημερών, ξεκινήστε τις επαφές από την 10η μέχρι και τη 15η ημέρα, ώστε να εξασφαλίσετε ότι θα υπάρξει εκσπερμάτιση την κατάλληλη μέρα του κύκλου σας.

Υπογονιμότητα ανδρικής αιτιολογίας

Αζωοσπερμία ή συνδυασμός σοβαρής ολιγοσπερμίας, ασθενοσπερμίας ή τερατοσπερμίας, που προκύπτει από δύο σπερμοδιαγράμματα με διαφορά 75 ημερών μεταξύ τους.

Γυναικεία υπογονιμότητα λόγω σαλπιγγικού παράγοντα

Σοβαρές ανωμαλίες και στις δύο στις σάλπιγγες που δεν διορθώνονται χειρουργικά ή μετά από αμφοτερόπλευρη σαλπιγγεκτομία.

Ανεξήγητη υπογονιμότητα

Καταστάσεις όπου δεν ανευρίσκεται σαφής παράγοντας υπογονιμότητας, ιδίως μετά από αποτυχημένες προσπάθειες σπερματέγχυσης.

Ενδομητρίωση

Περιπτώσεις εμμένουσας υπογονιμότητας που συνδυάζονται με μέτρια ή σοβαρή ενδομητρίωση , ή περιπτώσεις γυναικών με ήπια ή μέτρια ενδομητρίωση που δεν κατάφεραν να επιτύχουν εγκυμοσύνη μετά από χειρουργική θεραπεία ή/και σπερματέγχυση.

Διαταραχές ωοθυλακιορρηξίας

Αναφέρεται σε γυναίκες που δεν επιτυγχάνουν ωοθυλακιορρηξία παρά τη χορήγηση φαρμάκων, όπως π.χ. γυναίκες με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών, γυναίκες με πρόωρη ωοθηκική ανεπάρκεια ή γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας.

Συνδυασμός ανδρικού και γυναικείου παράγοντα

Για παράδειγμα συνδυασμός ασθενοσπερμίας και ενδομητρίωσης.

Διατήρηση της γονιμότητας

Καταστάσεις όπου είναι απαραίτητη η κατάψυξη γαμετών ή εμβρύων, πριν την έναρξη θεραπείας που μπορεί να καταστρέψει τα ωάρια ή τα σπερματοζωάρια, όπως σε περιπτώσεις καρκίνου ή άλλων σοβαρών ασθενειών.

Προεμφυτευτική γενετική διάγνωση (PGD)

Αφορά σε ζευγάρια με πιθανότητα να γεννήσουν παιδιά με σοβαρές γενετικές διαταραχές (π.χ.: κυστική ίνωση) ή σε ζευγάρια με καθ’έξιν αποβολές σε περίπτωση που είναι φορείς ισορροπημένων χρωμοσωμιακών μεταθέσεων.

Άλλες καταστάσεις που μπορεί να βρει εφαρμογή η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, ανάλογα με το νομικό πλαίσιο της χώρας όπου εφαρμόζεται είναι οι εξής:

Προεμφυτευτικό screening (PGS)

Σε ζευγάρια με ανεξήγητες καθ’ εξιν εκτρώσεις, ή σε περιπτώσεις επανειλημμένων αποτυχιών εμφύτευσης.

PGS για επιλογή του φύλου

Σε ζευγάρια που επιθυμούν για μη ιατρικούς λόγους να προεπιλέξουν το φύλο του εμβρύου.

Διατήρηση της γονιμότητας σε άγαμα άτομα

Κρυοσυντήρηση ωαρίων ή κρυοσυντήρηση εμβρύων άγαμων γυναικών μετά από γονιμοποίηση των ωαρίων από σπέρμα δότη.

Ζευγάρια του ίδιου φύλου

Στο Ηνωμένο Βασίλειο και κάποιες άλλες δυτικές χώρες, είναι επιτρεπτή η εφαρμογή υποβοηθούμενης αναπαραγωγής για ζευγάρια του ίδιου φύλου με χρήση δανεικού σπέρματος ή δανεικού ωαρίου ή ακόμη και με παρένθετη μητρότητα.

Το 85% των ζευγαριών θα επιτύχει μία εγκυμοσύνη μετά τον πρώτο χρόνο προσπαθειών. Στατιστικά, το 92% των ζευγαριών θα επιτύχουν μία εγκυμοσύνη στα 2 χρόνια προσπαθειών. Περίπου, ένα στα εφτά ζευγάρια μπορεί να αντιμετωπίσει προβλήματα στη επίτευξη μίας εγκυμοσύνης κατά το πρώτο έτος προσπαθειών. Παρ’ όλα αυτά, περισσότερα από τα μισά αυτά υπογόνιμα ζευγάρια, θα τα καταφέρουν τον επόμενο χρόνο χωρίς κάποια θεραπεία. Η υπογονιμότητα, επομένως, είναι μία συχνή κατάσταση, δεν αποτελεί ταμπού και πρέπει να αντιμετωπίζεται από το ζευγάρι σε συνεργασία με τον ειδικό γιατρό Αναπαραγωγής.

Η υπογονιμότητα αποτελεί μία ιδιαίτερη κατάσταση στην ιατρική αφού αφορά στο ζευγάρι, κυρίως, παρά στον άντρα ή τη γυναίκα. Ως υπογονιμότητα, ορίζεται η αδυναμία ενός ζευγαριού να επιτύχει εγκυμοσύνη μετά από ένα έτος ελεύθερων τακτικών σεξουαλικών επαφών, εάν η γυναίκα είναι μικρότερη από 35 ετών ή μετά από έξι μήνες ελεύθερων τακτικών σεξουαλικών επαφών, εάν η γυναίκα είναι μεγαλύτερη από 35 ετών.